تفسیر سوره ماعون - ۵

بِسمِ الله ِ الرَّحمَنِ الرَّحیمِ

أرأیت الّذی یُکَذّبُ بالدّین

فاصله ی بین ما و خدا زمانی و مکانی نیست؛ او محیط است بر همه جا و همه چیز؛ فاصله بین ما و او هست چون می خواهیم به او نزدیک شویم؛ آیا اگر هیچ تحوّلی در وجود ما پیش نیاید آیا این فاصله، طی شده؟ آیا مقرّب شدیم یا نشدیم؟ مقرّب نشدیم.

من راه دین را در پیش بگیرم، از محرمّات هم اجتناب کنم، عقیده هم داشته باشم ولی همان باشم که در اوّل شروع این راه بودم.  هیچ تحوّلی که نشانه ی قرب من به حق است در وجود من پیاده نشده. حقیقت امر این است که قرب پیاده شود.

ذات مقدّس حق، یعنی مبدأ وجود، کمال مطلق است. علمِ مطلق است؛ رأفت مطلق است؛ رحمت مطلق است؛ فیض مطلق است.

من اگر در دین باشم و پیش بروم، امّا هیچ از آن رأفتی که حضرت حق به اطلاق، آن را دارد، و نهایت رأفت را هم دارد، از آن رأفت، چیزی در من پیاده نشود، آیا من به رأفت مطلق نزدیک شده ام؟

نزدیک شدن به خدا این است که هر چه به علم مطلق، کمال مطلق در هر بابی، نزدیک شدیم، اگر با اتّخاذ روش دینی، هیچ اثری، هیچ تحوّلی هیچ کمالی از کمالات الهی در وجود ما پیاده نشده باشد، یعنی ما به مطلق آن کمال که ذات مقدّس حق است، هیچ نزدیک نشده ایم. کسی به خدا نزدیک شد که از علم بیشتر، قدرت بیشتر، رأفت بیشتر، از رحمت بیشتر، جود بیشتر، الی آخر.... برخوردار است.

نمی شود انسان بگوید: " من به خدا نزدیک شده ام."

خدا رأفت مطلق است، علم مطلق است، قدرت مطلق است، چه شد نزدیک شدی؟ اگر نزدیک نمی شدی چه می شد؟

کسی که هیچ تحوّلی در وجودش ایجاد نشده، نزدیک شدن و نشدنش چیست؟ شدن یا نشدن فرق می کند یا نه؟ اگر نزدیک نمی شد چطور می شد؟ همینطور می شد دیگر؛ پس وقتی نزدیک نشدن با نزدیک شدن یکی باشد؛ نزدیک شدن نیست که. در واقع هیچ تحوّلی در وجودش نیامده. در اینجا فقط نام گذاری خشک و خالی است. که این نام من " مقرّب " است؛ نام شما " غیر مقرّب" است. بالاخره یک چیزی در وجود ما باید رخ دهد. یک تحوّل وجودی، یک قدم به سوی خدا، این تقرّب وجودی است.

یعنی او که کمال مطلق است، من اگر بخواهم به او نزدیک بشوم، آن فاصله ی وجودی که بین من و او هست مدام باید کم بشود. 

منبع: mshojaee.persianblog.ir