یقظه_۴

در حقیقت، «یقظه» و «انتباه» و به تعبیرى، آن بیدارى و بخود آمدن که همه چیز را به هم مى‏ زند و بنیان اوهام و خیالات و فریبها را درهم مى ‏ریزد و به دنبال آن سالک به راه مى‏ افتد، نور خاصى است از حضرت حق و به یک نظر، جذبى است از او که متوجه قلوب مستعده مى ‏گردد.
در بیان دیگر مى ‏شود گفت: «یقظه» و «انتباه» به معنى کلمه، و بدین معنى که سالک را بیدار کند و به حرکت آورد،مانند هر فعل و هر اثر خوب، در اصل از حضرت حق مى ‏باشد. در تصور ابتدائى و سطحى چنین به نظر مى ‏آید که «یقظه» و «انتباه» از خود انسان است، و لیکن حقیقت امر غیر از این بوده و اصولا این پندار با توحید نیز سازگار نیست و از شعب شرک خفى است.
آنجا که پرده‏ هاى غفلت و جهل از میان بر مى‏ خیزد و انسان بخود مى‏ آید، در حقیقت نورى از حق در وجود انسان مى‏ تابد و جذبى از او انسان را مى ‏گیرد.
 اصل مسئله از آن سو مى ‏باشد و در این سو به صورت «یقظه» و «انتباه» در وجود انسان متجلى مى ‏گردد. یاد او از انسان است که انسان را به یاد او مى ‏اندازد و به بیانى، اول او از انسان یاد مى‏ کند و سپس انسان به یاد او مى ‏افتد.
در آیه ۷۹ سوره نساء مى‏ فرماید: 
«ما اصابک من حسنة فمن الله»
 یعنى: «هر چه از خوبیها به تو مى‏ رسد، از جانب خداى متعال است».
 نه تنها در «یقظه» و «انتباه» این چنین مى ‏باشد بلکه، علاوه بر یقظه و انتباه در اول امر، در همه مراحل بعدى سلوک و در همه حالات و منازل و مقامات نیز حقیقت جز این نیست. هر ذکر و هر توجه و هر عبادت و هر حرکتى از هر کسى در هر حالى، در اصل،مسبوق به یاد از جانب حق و بر اثر عطف و نظر اوست. گویى هر ذکر و هر توجه و هر عبادتى از ما، نوعى جواب دادن از جانب ما مى‏ باشد.

مقالات، جلد یک

منبع: https://t.me/ayatollahshojaee