یقظه_۱

یقظه و انتباه بمعنى بیدار شدن و بخود آمدن و متنبه گشتن، اولین قدم و یا اولین مسئله در سلوک الى الله است. و اگر دقیق باشیم باید بگوییم یقظه و انتباه در سفر الى الحق اساس امر است.

این بیدارى و بخود آمدن، نوع خاصى از بیدارى و نوعى بخود آمدن است که همه چیز را بهم مى‏ زند و اساس همه آنچه را که قبلا بود، در هم مى‏ ریزد و بنیاد و هم و خیال را متزلزل مى‏ کند و موجودیت قبلى انسان را تهدید و ارکان حیات این جهان را سست مى ‏گرداند.

خداى متعال مى ‏فرماید: " یعلمون ظاهراً من الحیوة الدنیا وهم عن الاخرة هم غافلون" (آیه ۷ سوره روم)

یعنی :اکثر مردم به ظاهرى از حیات دنیا علم دارند و فقط ظاهرى از آنرا مى ‏یابند و بس، و اینها از حیات دیگر و از حقایق و عوالم دیگر در غفلت مى‏ باشند.
و مى‏ فرماید: " و ما هذه الحیوة الدنیا الالهو و لعب و ان الدار الاخرة لهى الحیوان لو کانوا یعلمون"(آیه ۶۴ سوره عنکبوت)
 یعنى : "و این حیات دنیا خیال و فریبى بیش نیست و اگر مردم مى‏ دانستند، بخوبى مى‏ یافتند که منزل آخرت، منزل حیات و عین حیات است"

تدبر عمیق در این آیات و در آیات دیگر، و دقت در اشارات آنها، بخوبى معلوم مى‏ کند که موجودیت حیات دنیا بر پایه جهل و غفلت بخصوصى است و اگر این جهل و غفلت بر طرف شود و یقظه و تنبه حاصل شود، اساس موجودیت آن متزلزل مى ‏گردد و خیال و فریب بودن آن روشن شده و حقیقت به وضوح مى ‏رسد و انسان طالب حقیقت مى‏ شود و در طلب حیات حقیقى که همان حیات الهى است مى ‏افتد.

این بیدار شدن و به خود آمدن از یک چنین جهل و غفلت را"یقظه" و "انتباه" مى‏ نامیم.